มันเป็นอะไรที่จดจำตราตรึงใจมากเลยครับ การเดินทางไกลครั้งแรกของชีวิตโดยแยกออกห่างจากคำว่าครอบครับไปไกล เพื่อไปเผชิญชีวิต ณ แดนไกลจากบ้านเกิดของตนเอง คิดมากนะ ห่วงหาและอาลัย เมื่อถึงเวลาเดินทางจริง ๆ ใจห่อเหี่ยวลงเลยล่ะ แต่ก็ต้องไปเพื่ออะไรล่ะ ก็เพื่ออนาคตของตนเอง ไปเืพื่อการศึกษาและหน้าที่การงานจะได้มีรายได้
รถไฟชั้นสาม ไม่มีที่นั่งว่างเพียงพอเพื่อให้คนอย่างผมได้นั่ง เพราะในนั้นก็มีผู้โดยสารที่อยู่ระดับเดียวกับเราร่วมเดินทางไปด้วยมากมายเต็มขบวน ต่างก็ไปเพื่อแสวงหาสิ่งที่ดีกว่าเฉกเช่นเดียวกับเรา นั่งบริเวณทางเดินริมบันไดทางขึ้นรถไฟกับเพื่อนสนิทอีกสองคน ครั้งแรกของเด็กต่างจังหวัดอย่างเรา จุดหมายปลายทางคือเมืองกรุง เมืองหลวงของประเทศไทย
บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึกทึกและหนาวเหน็บเมื่อตกดึก เพราะเสียงดังจากล้อเหล็กที่กระทบรางบวกกับลมแรง ๆ เย็นที่พัดเข้ามากระทบตัว ทำให้เรารู้สึกแปลกแตกต่างกับที่บ้านอย่างสิ้นเชิง แต่ด้วยใจมุ่งมั่นกับความหวังข้างหน้า ทำใ้ห้เราอดทนผ่านช่วงคืนอันหนาวเหน็บไปได้ เพื่อนร่วมเดินทางก็คงจะรู้สึกเช่นเดียวกัน แต่ไม่มีใครพูดบ่นท้อแท้อะไร แม้จะไม่รู้ว่าจะต้องไปเผชิญกับอะไรบ้าง สมบัติติดตัวไม่ได้มากมายนัก ไม่มีผู้ใหญ่ไปเป็นเพื่อน เพราะว่าเราทุกคนไปด้วยใจจริง ๆ
คิดถึงเขาอกทะลุ..ที่พัทลุงจังเลย..อยากกลับบ้านเลยอ่ะ..เห็นภาพนี้แล้วคิดถึงบ้าน
ตอบลบ