เดินทางไประนองเมื่อ 18/3/57 แวะที่ภูเขาหญ้าเพื่อชมวิวหน่อย แต่กลับพบว่าที่นั่นเขามีการเผาหญ้า ทั้งพื้นที่ตรงนั้นเป็นพื้นหญ้าสีดำ ยังมีควันกรุ่นๆ อยู่เลย ก็คิดว่าคงเป็นการเผาเพื่อให้เกิดการแตกใบอ่อนของหญ้ารอบใหม่นี้ในช่วงเวลาพร้อมๆกันทั้งพื้นที่ จะทำให้วิวตรงนี้สวยงามอีกไม่นานนี้เอง
ดอกไม้บานข้างทางมันก็มีเหมือนกันหลายๆ ที่นะ เช่นเดียวกัน ที่อำเภอคุระบุรี ในจังหวัดพังงา ก็มีดอกไม้ที่ทางหลวงได้ปลูกไว้ อย่างดอกตะแบก ดอกอินทนิล ผลิบานเต็มต้นอยู่ทั้งสองข้างทาง บางต้นแทบจะไม่มีใบเหลืออยู่เลย เห็นแต่ดอกจริงๆ
วิวทิวทัศน์พื้นที่แถบนี้ก็เป็นต้นไม้ ป่าเขา สวนยางพาราและปาล์มน้ำมันเป็นหลัก สีพื้นหลักก็เป็นสีเขียว พอมาเจอ ชมพู ม่วง อ่อนช้อยแบบนี้บ้างเห็นแล้วผ่อนคลายลงไปได้เยอะ
สีสันสวยงามของใบยางพารา ช่วงฤดูแล้ง แม้จะดูสวยงามเหมือนช่วงใบไม้ร่วงในต่างประเทศ แต่ในความเป็นจริงของชีวิตเจ้าของสวนยามนี้เริ่มเข้าสู่ฤดูแห่งการประหยัดอดออมกันแล้ว เพราะอีกไม่กี่วันก็ต้องหยุดกรีดยาง เพื่อให้ต้นยางได้พัก เตรียมออกยอดและใบใหม่ นั่นหมายถึงช่วงที่เกษตรกรชาวสวนยางต้องขาดรายได้ไปอีกหลายวัน
เห็นหญ้ากลุ่มเล็กๆ กลุ่มหนึ่งกำลังแผ่แขนงของตนเองไปบนพื้นปูนซิเมนต์ร้อนๆในตอนเที่ยงของวันแดดจัดวันหนึ่ง รู้สึกถึงการพยายามต่อสู้เพื่อเอาชนะฝากหนามอันยิ่งใหญ่ แค่กลุ่มหญ้าเล็กๆ บนพื้นปูนอันกว้างใหญ่กว่าหลายร้อยเท่า เพื่อที่จะให้มีชีวิตดำรงอยู่ต่อไป โดยที่ไม่รู้โชคชะตาวันข้างหน้าว่าจะอยู่หรือตาย แต่มันก็ได้พยายามทำเต็มที่แล้ว ผลจะออกมาอย่างไรผมก็ไม่อาจจะบอกได้ แต่นี่คือการดิ้นรน เพราะมันเกิดมาตรงที่นี้ อยู่ตรงนี้ จะต้องอยู่ให้ได้ ณ ตรงนี้
ตะขบ ตะขรบ ทางใต้เรียกลูกขรบ ในภาพเป็นตะขบป่า ผลสุกแล้วผิวผลจะออกดำแดงแบบนี้ รถชาตผลตะขบสุก จะออกหวานและฝาดนิดๆ รสฝาดจะอยู่ที่เปลือกของมัน ยิ่งผลที่แก่ไม่สุกจะฝาดมากๆ
ตอนผมเด็กๆหากินได้ง่ายเพราะปลูกกันริมรั้ว แนวเขตแดนบ้าน ต้นไม่สูงใหญ่ประมาณ 3-5 เมตร ลำต้นมีหนามไม่แหลมคมมากนักวางห่างๆ กันพอสมควร ปัจจุบันไม่ค่อยเจอนัก แต่ยังพอได้เห็นอยู่บ้างตามเขตชนบท
