แสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านบาง ๆ ในวันหยุดพักผ่อน จากการทำงานเป็นระยะเวลาติดต่อกัน 1 สัปดาห์ ให้ความรู่้สึกที่อบอุ่นไม่น้อย แม้จะนอนตื่นสายนิดหน่อย แต่นี่คือวันที่รู้สึกสดใสมาก ๆ เพราะร่างกายได้นอนพักผ่อนเต็มที่ เป็นเวลาหลายชั่วโมงติดต่อกัน หลับตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้ หลับสนิท ไม่รับรู้บรรยากาศรอบด้านแม้่แต่น้อย
แม้จะเป็นบ้านเช่า เพื่ออาศัยในยามทำงานต่างถิ่น แต่ยังให้ความรู้สึกเหมือนบ้านตัวเอง ด้วยความคุ้นเคยที่ใช้อาศัยเป็นเวลานานแรมปี เข้าออก ผ่านประตูบานเก่า หน้าต่างเปิดบ้างปิดบ้าง เพื่อรับลม ระบายอากาศ ให้ปลอดโปร่ง ช่วงเวลาพักผ่อนอย่างนี้ ไม่อยากออกไปไหน แดดอ่อน ๆ อย่างนี้ แค่ออกไปนั่งที่ระเบียงบ้านก็ให้ความรู้สึกผ่อนคลายได้ไม่น้อย อากาศยามเช้า แม้สายไปแล้ว ก็สดชื่นหายใจคล่องมากที่เดียว ดูรอบข้างอะไรก็ดีไปหมด
แต่ยังมีสิ่งที่ขาดอยู่เช่นเคย นั่นคือคนที่รู้ใจ และคนที่รักมากที่สุด ไม่ได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ในวันหยุดถ้าได้อยู่ที่บ้านคงดีกว่านี้เยอะ
นี่คือภาพ และอารมณ์ ความรู้สึกบางส่วน ตอนที่ทำงานประจำ ไม่ได้อยู่กับบ้าน อยู่่ต่างจังหวัดที่ไม่ใช่บ้านเกิด แต่เป็นแค่เมืองนอนของตัวเอง เช่าบ้านหลังใหญ่ สบาย ดูเหมือนจะมีครบทุกอย่าง แต่ยังขาด คือคนที่เรารักมาก ไม่ได้มาอยู่ด้วยกันกับเรา คือครอบครัว เพราะต่างคนต่างแยกกันอยู่ ต่างทำงานกันคนละที่ และนี่คือความเป็นจริงที่หลายคนประสบเหมือนกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น