รู้สึกว่าชีวิตไม่ค่อยจะคึกคักเลย หลังจากที่ไ่ม่ได้ทำงานประจำ มาทำงานส่วนตัว ไม่เหมือนตอนเป็นลูกจ้างบริษัท ได้พบเจอคนมากหน้าหลายตา ทั้งลูกค้า หรือพนักงานด้วยกันเอง แต่ก็นั่นแหละ ก็ต้องแลกกับความเป็นส่วนตัว ที่หายไปไม่น้อย ไม่ได้อยู่กับครอบครัว ต้องวิ่งทำงานตลอด อยู่จังหวัดโน้นที จังหวัดนี้ที เขาบอกให้ไปก็ต้องไป ไม่ได้หยุดนิ่ง
แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ถ้ารักความก้าวหน้าในอาชีพ เป็นความก้าวหน้าของตนเอง ความก้าวหน้าของหน่วยงาน หรือเจ้านาย แต่คนที่บ้าน หรือชีิวิตเราเองก็ต้องเปลี่ยนไปในแนวทาง ที่ยอมให้กับคนอื่น ต้องพึ่งคนอื่นจึงจะก้าวหน้าไปได้
แต่ตอนนี้ลาออกจากงานมานานพอสมควรแล้ว อยู่อย่างสงบ ค่อย ๆ ทำของตัวเองไป ทำเยอะได้เยอะ ได้ตัวเองและครอบครัวหมดทุกอย่าง ไม่ได้ทำให้ประโยชน์ไปตกอยู่ีที่คนอื่น แต่.. แต่ก็อีกนั่นแหละ ขาดหายไปเยอะ เรื่องการคบค้าสมาคม ขาดสังคม ไม่มีความพลุกพล่าน บางวันรู้สึกได้เลย ชีวิตไม่มีความแอกทีฟ ขาดความกระตือรือร้น เพราะไม่มีใครมาคอยตักเตือน ไม่มีใครมาบีบเรื่องยอด เรื่องผลงาน เพราะมันเป็นของตัวเอง ใครจะมาว่าได้
แต่ยังโหยหาความครึกครื้น ความหวือหวา ความวุ่นวาย อยู่บ้างเป็นบางเวลา นานๆ จะออกไปพบเจอเื่พื่อน ๆบ้าง และดูความก้าวหน้าของเพื่อน ๆ อยากจะกลับไปทำงานประจำเหมือนกัน แต่เลือกทางเดินนี้แล้ว ก็คงต้องแอกทีฟให้มันสุด ๆ ต้องขยัน ไม่อย่างนั้นอดตายแน่ เพราะไม่มีเงินเดือนแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น