 |
| พื้นที่ป่าเขาติดทะเลกลายเป็นพื้นที่ส่วนบุคคล..กลายเป็นเขตห้ามเข้า |
ต้องอึดอัดใจทุกทีเวลาจะพาใครสักคนไปหาที่เงียบ ๆ สงบ ๆ พักผ่อนหย่อนใจริมทะเลในจังหวัดภูเก็ต มันหาไม่ได้จริง ๆ หายากมาก ยิ่งไม่ใช่คนภูเก็ตเองแล้วจะวนเวียนไปหาหาดทรายอันสงบ มีต้นไม้่ร่มรื่น ไม่มีการเบียดบังพื้นที่จากรีสอร์ท โรงแรมหรู ไม่มี หาไม่เจอ จะเหลืออยู่บ้างก็เป็นหาดทรายที่ีแทบจะไม่มีใครอยากไปดู เล็ก ๆ ไม่สะอาด หรือหาที่นั่งพักผ่อนไม่ได้
ขับรถวนเวียนหลายที่ เห็นทะเลอยู่ไม่ไกลนัก แต่ทำไมไม่มีเส้นทางสาธารณะเข้าไปยังริมทะเลตรงนั้น มองหาเท่าไรก็ไม่มี จะเห็นก็แต่แนวรั้วของโรงแรม ประตูรีสอร์ท อะไรอย่างนี้เต็มไปหมด แล้วทะเลเหล่านี้คนไทยอย่างเราไม่มีสิทธิ์เ้ข้าไปชื่นชมเสียแล้วหรือนี่
หลายครั้งมารู้ทีหลังว่า โรงแรมโน้นเป็นของฝรั่ง โรงแรมนี้เป็นของชาติโน้น รีสอร์ทนั้นในเครือของฝรั่งเจ้านี้....ห้ามเข้าไป..โดยไม่ได้รับอนุญาต นี่เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล..อ้าวทะเลตรงนี้เมื่อก่อนยังเข้าไปนั่งชมวิวได้อยู่เลย อยู่ ๆ ก็กลายเป็นของต่างชาติไปเสียแล้ว
แล้วธรรมชาติเมืองไทย คนไทยไม่มีสิทธิ์ได้ชื่นชมกับมันเลยหรือไง..หรือต้องจ่ายเงินเพื่อซื้อห้องพักคืนละสองสามพัน ถึงคืนละ่เป็นหมื่นเพื่อจะได้มานั่งชมวิวของบ้านเมืองตัวเอง..อย่างนั้นหรือ...
วิวทิวทัศน์สวย ๆ ดี ๆ ของเมืองไทย ชาวต่างชาติมีเงินเท่านั้นหรือที่ได้ชื่นชม ชาวบ้านตาสีตาสาหมดสิทธิ์ได้ลิ้มลอง ดูจากรูปถ่ายเอาก็แล้วกัน
จะขึ้นไปชมวิวทะเลโดยมองจากภูเขา ก็ไม่มีที่ให้มองเขาสร้างรีสอร์ทบดบังไว้หมดแล้ว..จะเดินเข้าไปเล่นน้ำทะเลยังหาดทราย ก็ไม่มีทางให้เดินไป เขาล้อมรั้วทำเป็นโรงแรมติดทะเลเสียแล้ว.. ทำได้แค่ขับรถวนเวียนบนถนนทางหลวงรอบเกาะ หาโอกาสมองทะเลเอาเวลาขับผ่านช่องว่าง ๆ ที่ไม่มีรีสอร์ทไม่มีกำแพงโรงแรมมาบัง..เวรกรรมของคนพื้นถิ่นจริง ๆ
ก็เข้าใจอยู่ว่าธุรกิจโรงแรม ธุรกิจท่องเที่ยวในเมืองสำคัญอย่างนี้ เป็นสิ่งที่ขับเคลื่อนเศรฐกิจของประเทศ แต่ช่วยหาที่ทางหรือจุนเจือให้คนไทยรับประโยชน์และได้ร่วมภาคภูมิใจกับทรัพยากรทางธรรมชาติที่สวยงามของเมืองไทยได้อย่างเท่าเทียมกันด้วยเถอะ..
แค่อย่าปิดกั้นไม่ให้คนไทยได้เข้าไปสัมผัสความงามของธรรมชาติที่เรามี ซึ่งมันไม่ใช่สมบัติของใครคนใดคนหนึ่ง ไม่ใช่สมบัติของโรงแรมใดโรงแรมหนึ่ง แต่มันเป็นของคนไทยทุกคน..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น